Als de rollen worden omgedraaid

Onder deze kop beschrijft het AD Magazine hoe de journalisten Elleke van Duin (56) en Claudia Straatmans (55) hun baan combineren en het runnen van hun gezin met de zorg voor hun moeders. Ze zoeken hun weg in de mantelzorgjungle en vinden troost bij elkaar op de lastige momenten. Hieronder enkele passages in uit het relaas in AD Magazine.

Zorgportaal, wat is dat

Claudia: Op mijn werk word ik gebeld door de wijkverpleging met de vraag of ik niet even in het zorgportaal had kunnen kijken, er moeten steunkousen worden besteld. Zorgportaal? Ik wist niet eens wat het was. WMO, WLZ, PGB’s. Al deze afkortingen, het duizelt me en het voelt als een Gordiaanse knoop, niet te ontwarren. Ook voor mijn moeder, die nooit een computer heeft gehad, gaan de zorgloketten boven haar macht.

Alle vinkjes binnen

Claudia: Mijn moeder en haar man hebben alle vinkjes binnen. De hulptroepen komen op gang. Douchehulp, diëtiste, steunkousenaantrekker, casemanager, praktijkondersteuner huisarts, wijkverpleegkundige, huishoudelijke hulp, het is een komen en gaan van zorgverleners. Het lijkt wel een bijenkorf.

Geen weg terug

Elleke: Als mama vorig jaar over de drempel van de slaapkamer struikelt en haar heup breekt, weet ik dat er geen weg terug meer is. In het ziekenhuis tref ik een warrig oud vrouwtje met haar als een verdrietig vogelnestje. Ze kan niets meer. Ontdaan en met grote waterige blauwe ogen kijkt ze me aan. ‘En nu?’ Ik sla mijn armen om haar heen en knuffel haar dunne broze lichaam. De obstinate vrouw die alles ‘onzin’ vindt, heeft haar schild laten zakken. Ze kan niet meer. Ik voel me de Grote Oudste Dochter die er voor haar moet zijn. Zij is nu het kind dat verzorging nodig heeft. Na twee maanden in het revalidatiecentrum te hebben gezeten, is er plek in het verzorgingstehuis van haar keuze. Ik vind het heftig maar ben ook een beetje opgelucht.