Een 100-jarige die nul hulp nodig heeft

Of de interviewer niet zo hard wil praten (een ingesleten gewoonte bij het bezoeken van 100-jarigen), zegt Corry van der Zon tegen de interviewer van de Volkskrant.

‘Ik ben niet doof hoor’, klinkt het assertief bij de kennismaking. ‘Alles functioneert nog uitstekend, ook mijn gehoor’, vertelt Corry van der Zon terwijl ze thee en koffie zet in de keuken van haar appartement .De 100-jarige bestiert nog haar eigen huishouden, hulptroepen komen er niet in.

Alles doe ik zelf

Hoe ziet haar gemiddelde dag er uit ziet?  ‘Ik sta vroeg op, dat ben ik van jongs af aan gewend. Ik was mezelf en kleed mij aan. Ik heb geen hulp nodig, ook niet in het huishouden. Alles doe ik zelf: de ramen lappen, stofzuigen, de boodschappen, aardappels schillen, koken, afwassen.’

Waarom een vreemde in huis halen?

‘Wil je geen vaatwasmachine?’, vragen haar kinderen, vertelt de 100-jarige in de Volkskrant. ‘Nee hoor, helemaal niet nodig, zeg ik dan. Of ik niet een hulp in de huishouding zou zoeken, vragen ze ook. Nee hoor, ik kan nog alles zelf en waarom zou ik een vreemde in huis halen?’

Middagdutje beter niet

Een middagdutje doe zij nooit. In huizen stoppen ze oude mensen vaak ’s middags in bed. Dat kun je beter niet doen, want dan slaap je in de nacht niet goed.’

Niet kleinzerig

Een 100-jarige die nul hulp nodig heeft. Hoe komt Corry van der Zon zo vitaal, vraagt de Volkskrant. ‘Ik ben niet kleinzerig en heb altijd hard moeten werken. Ook heb ik nooit iets overbodigs gegeten, en nooit gezopen.’