Werken is een marathon geworden

Politieagenten zijn afgelopen week begonnen met actievoeren voor het vroegpensioen. FNV dreigt met meer stakingen als er niet snel een structurele regeling komt die vroegtijdig afzwaaien mogelijk maakt. Maar is vroegpensioen nog wel van deze tijd, zo is de vraag in de Volkskrant. En voor wie zou dat dan moeten gelden?

De automobilist die afgelopen dinsdag zeker 4 kilometer te hard over de Groningerweg in Assen reed, had geluk dat hij daar een 58-jarige politieagent trof. Toen die hem staande hield, leverde hem dat namelijk geen prent op maar een flyer: de politiebonden voeren actie voor het vroegpensioen. Tot grote vreugde van die bestuurder natuurlijk, vertelt de agent in de Volkskrant. ‘Meneer wenste ons veel succes en vond de actie zeer terecht.’

Stramme spieren

De politieman zag de finishlijn van zijn werkzame leven steeds verder opschuiven. ‘Toen ik op mijn 20ste in dienst kwam, werd gezegd: over veertig jaar ben je met pensioen’, vertelt hij. ‘Maar nu ben ik dus bijna zover en is er zomaar zeven jaar aan vastgeplakt.’ Hij voelt het al als hij ’s ochtends wakker wordt of ’s avonds uit zijn werk komt: stramme spieren, een lange hersteltijd. Hij kan dan ook alleen maar hopen dat er voor hem en zijn collega’s op tijd een nieuwe regeling komt. ‘Voordat ik straks als 65-plusser achter 18-jarigen aan moet rennen.’

Eindstreep steeds verschoven

Een sjorder uit de Rotterdamse haven zegt in de Volkskrant: ‘Ik ben nu 54 lentes jong, precies de leeftijd die mijn vader had toen hij met pensioen ging. Niet dat ik nu al zou willen stoppen, hoor, maar op een gegeven moment moet er wel een end aan komen. Het voelt nu alsof ik me heb opgegeven voor een hardloopwedstrijd van 10 kilometer maar de eindstreep steeds wordt verschoven: 65, 66, 67, tot je uiteindelijk een marathon rent. Dat hadden ze wel even wat eerder mogen zeggen.’

Wie het zich kan veroorloven stopt

‘Ik doe dit werk nu 25 jaar’, zegt een 44-jarige gehandicaptenverzorger. ‘Als ik bedenk dat ik op de helft zit, vraag ik me af hoe ik het ga redden. Ik zie collega’s die kruipen naar hun pensioen. Wie getrouwd is en het zich kan veroorloven, stopt. Ik zou best op latere leeftijd willen doorwerken en mijn kennis en ervaring overbrengen, bijvoorbeeld door stagiairs te begeleiden, maar voor dat soort lichtere functies is binnen de gehandicaptenzorg geen geld.’

Constant in een jetlag

‘Ik realiseer me dat het bijzonder is dat ik me op mijn 31ste al druk maak over mijn pensioen, maar ik zie om mij heen collega’s vroegtijdig uitvallen’, vertelt een NS-machinist in de Volkskrant.  ‘Ze zijn op. We hebben als machinisten dubbelonregelmatige diensten. Het voelt een beetje alsof je constant in een jetlag leeft. Natuurlijk ben ik nog op tijd om ander werk te zoeken. Maar ik ben een trotse NS’er en als elke 30-plusser dat doet, worden de personeelstekorten alleen maar groter en rijden er morgen geen treinen meer.’