De dood als knutselpakket

De laatste vinding van de Coöperatie Laatste Wil, de zelfdodingskraag, verkeert kennelijk nog in de ‘testfase’, maar het klonk Leonie Breebaart nu al bijzonder luguber in de oren, schrijft zij in haar column in Trouw.

“Zelfbeschikking, kun je denken, daar zit natuurlijk wel iets in. Is ‘willen sterven’ inderdaad niet ‘gewoon’ iets waar mensen tegenwoordig recht op hebben en dus hulp bij mogen vragen? We spreken toch ook niet meer van ‘zelfmoord’? Moet de doodswens niet verder uit de taboesfeer gehaald worden? Mensen willen het toch zélf?”

Zo simpel is het niet

Maar zo simpel is het nou ook weer niet, beschrijft Breebaart in Trouw: Mensen die willen sterven kunnen op hun doodswens terugkomen. Hun leven kan volkomen zinloos lijken, ze denken soms zelfs dat hun dood ‘het beste is voor iedereen’, maar die wanhoop kan tijdelijk zijn. Precies daarom is het in Nederland zo dat elk euthanasie-verzoek verplicht tot uitgebreide gesprekken met professionals. Het recht hulp te krijgen bij de eigen dood, gaat gelijk op met de plicht uit te leggen dat je dit echt zelf wilt.

Gewoon moet het niet worden

Dat doden ons angst inboezemt, is volgens Breebaart niet voor niks. Met een beroep op zelfbeschikking (“maar ze wil het zelf”) veeg je het universele taboe op doden niet zomaar aan de kant. “Dat wil zeggen: naasten en artsen moeten het ‘willen sterven’ wel willen aanhoren, misschien zelfs begrijpen, maar er tegelijk niet te snel aan toegeven.” Dat is volgens de Trouw-columnist het lugubere aan de Kairos Kraag. “Hier wordt de dood een makkelijk beschikbaar knutselpakket waar je ‘gewoon’ recht op hebt. Maar zo gewoon is dat niet en moet het ook niet worden.”

Bescherming van de overheid

In een reactie op de column van Leonie Breebaart schrijft een voormalig scen-arts: in Trouw: Het leven is niet heilig, maar de dood ook niet en kwetsbaren verdienen de bescherming van de overheid.