Geniet nou maar, zo ingewikkeld is het niet

Optimistisch zijn, nieuwsgierig blijven en dingen doen die je leuk vindt. Ziedaar volgens het AD het handboek voor een lang en gelukkig leven. Althans, als je het Foppe de Haan vraagt. Of het confronterend is, de mijlpaal van 80 lentes bereiken, zoals hij komende maandag doet? “Welnee. Ik vind het hartstikkene prima.”

“Laatst zei mijn vrouw opeens: ’Je wordt tachtig, Foppe’. Verrek ja, dacht ik, ze heeft nog gelijk ook. Zo voel ik me helemaal niet. Mijn agenda zit voller dan ooit. Bij mijn 65ste had ik exact hetzelfde. Ik had het pas door toen ik opeens pensioen kreeg. In die zin hecht ik niet al te veel waarde aan die mijlpaal. Je wordt niet elk jaar tachtig, dat besef ik. Anderzijds hoop ik de komende jaren nog heel vaak jarig te zijn. Het zal dus wel, die tachtigste verjaardag. Ik vind het hartstikkene prima.”

Je wint óf je leert

Het is zoals ze Foppe Geert de Haan kennen in Friesland, aldus het AD. Nuchter, relativerend. En, dat vooral, een baken van optimisme. Zijn credo, als voetbaltrainer al: ,,Je verliest nooit. Je wint óf je leert.” Aan de hand van die filosofie leeft hij, vader van twee dochters en opa van vijf kleinkinderen, zijn leven. “Ik ben van nature al een vrolijk mannetje, maar het is net alsof mijn leven er alleen maar leuker op wordt”, bekent hij.

Wees gewoon tevreden

“Heus, de schoonheid van het leven zit ’m niet in het hebben van een grote auto of duur huis”, zegt De Haan in het AD. Op Tuvalu (de eilandstaat in de Grote Oceaan waar De Haan een poosje bondscoach was) zag De Haan hoe een van zijn spelers na trainingen steevast met een speer een vis uit het water haalde. “Was-ie weer blij, had-ie weer eten. Snap je wat ik bedoel? Wees gewoon tevreden. Ik zeg het elke dag weer tegen mezelf: geniet nou maar, zo ingewikkeld is het allemaal niet.”

Valkuil gepensioneerden

De grootste valkuil van gepensioneerden, zegt De Haan in de Leeuwarder Courant, is dat ze hun wereld verkleinen. Met als gevolg dat mensen snel oud worden. Hij had vroeger, als jong ventje op de kweekschool, een maatschappijleraar die het leven beschouwde als een buis. Eentje met nauwe uiteinden en een verdikking in het midden. De Haan vergeet de kern van het betoog nooit meer: als kind heb je aanvankelijk een heel klein gezichtsveld, dat parallel aan de leeftijd steeds groter wordt – en vanaf een jaar of 65 versmalt de buis weer.

Het leven als een trompet

De Haan, opeens fel in de Leeuwarder Courant: ,,No, dêr bin ik it dus net mei iens. Ast âlder wurdst, falle der fansels dingen fuort. Mar der komme oare dingen foar werom. Myn wrâld is oars, mar net lytser as doe’t ik fjirtich wie. It libben is foar my as in trompet: dyn perspektyf wurdt breder. Mar moatst wol ûnder de minsken bliuwe. Dat foarkomt in soad gedoch.”