Crisis rond het crisisbed

Er zijn maar liefst elf labels voor crisisbedden die de huisarts in nood voor zijn patiënten nodig kan hebben.

“Er is geen touw aan vast te knopen, maar juist daarom vind ik het belangrijk om zichtbaar te maken waar huisartsen met hun ondersteuners tegenaan lopen”, schrijft Toosje Valkenburg in het Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde.

Ontspoorde thuissituatie

Het gaat meestal om patiënten bij wie de thuissituatie ontspoort. Vaak heeft de kwetsbare thuissituatie net te lang geduurd en had hulp had eigenlijk gisteren ingezet moeten worden. “Maar onder de mantra dat iedereen zo lang mogelijk thuis wil wonen gaan we voorbij aan het feit dat de kwetsbaarheid van mensen zo kan toenemen dat alleen thuis wonen een volstrekte overvraging kan zijn. Het tekort aan thuiszorg en het vaak lange wachten op een woonplek van voorkeur doet de rest en voilà: een crisis is geboren.”

Zwervend door de straten

Valkenburg noemt in het NTvG het voorbeeld van ernstig verwarde patiënte uit haar praktij, die met een gevorderde dementie 5 dagen was verstoken van een crisisopname omdat het juiste bed niet gevonden werd. “Dit betekende een zwervende tachtiger door de straten, een even oude echtgenoot die haar probeerde te volgen terwijl hij werd uitgescholden en kinderen die vrij namen van hun werk. En een dokter en een praktijkverpleegkundige die meerdere dagdelen druk zijn geweest met het zoeken van een plek.” Het alternatief is insturen naar de Spoedeisende hulp (SEH), een wanhoopsactie waar de SEH zeker niet blij van wordt.

Het huisartsenbed als oplossing

Als de politiek wil dat wij bijdragen aan het langer thuis houden van mensen, dat we proactief zorg plannen, dan kan dat alleen bij de gratie van snel beschikbare crisiszorg, aldus deze arts in het NTvG. “Daar is maar één nieuw label voor nodig: het huisartsenbed. Zodat huisartsen iemand direct kunnen laten opnemen voor een beperkte tijd om de crisis te kalmeren en een vervolgplan te maken.”