Het vizier op de toekomst blijft ongebruikt

De wetenschap laat ons ver in de toekomst kijken. Maar toch laten mensen zich vaak verrassen, schrijft Peter Kuipers Munneke in  zijn column in NRC. Door de vergrijzing bijvoorbeeld.

“Mijn moeder woont in een groot huis op de Hondsrug, in Drenthe. We woonden er ooit met ons hele gezin, maar nu woont ze alleen. In haar dorp wonen nog veel meer ouderen in hun eentje of met z’n tweeën in grote gezinswoningen. Sommige ouderen vinden het fijn om de ruimte te hebben, en een grote tuin. Maar velen zitten er ook tegen wil en dank. Er zijn namelijk geen kleinere seniorenwoningen beschikbaar.”

Frappant

En dat is wel frappant, schrijft Kuipers Munneke in NRC: Er is immers niets zo zeker als de snelheid van je leeftijd: precies één jaar per jaar. “De gemeente van mijn moeder weet dus al sinds de naoorlogse babyboom, dat is alweer 75 jaar geleden, dat er rond deze tijd een enorme vraag naar seniorenwoningen zou komen. Toch zijn ze er niet.”

Crisis

Dat de woningmarkt een belangrijk politiek thema is, heeft een hoop verschillende oorzaken, aldus Kuipers Munneke in zijn NRC-column. “Maar vaak wordt een crisis pas een crisis als je niet genoeg vooruitkijkt. Of als je wel vooruitkijkt maar niets doet met wat je daar in de toekomst ziet.” Dat de woningvoorraad niet aansluit bij de huidige bevolkingspiramide had niet gehoeven. “Men keek wel maar vergat daarna iets te doen.”

Oude dag

Kuipers Munneke beschrijft in NRC waarom kwantitatief vooruitkijken ooit onmogelijk was en hoe dankzij de moderne wetenschap de toekomst toch binnen bereik is gekomen.  “Als de wetenschap ons dat vizier op de toekomst aanreikt, waarom doen we er dan zo weinig mee? Waarom draait het toch vaak op een crisis uit? Waarom is de uitstoot van broeikasgassen niet allang aan het dalen? Waarom heeft nog niemand een idee wie mij op mijn oude dag gaat verzorgen? Waarom zijn er in het dorp van mijn moeder zo weinig huizen voor ouderen? Waarom laten we het er vaak zo op aankomen?”