Wijs mijn verdwaalde tante gewoon de weg

NRC-columnist Sheila Kamerman schrijft over haar tante die sinds een aantal maanden in De Herbergier in Assendelft woont, een woongemeenschap voor mensen met dementie. De buitendeur zit daar niet op slot.

De meeste bewoners wandelen in de tuin. Maar de tante van de NRC-columnist loopt veel verder – en liefst alleen. “Ze heeft aan haar jas en tas labels met haar naam, haar adres en mijn telefoonnummer. Voor als ze de weg kwijt is.” Vaak loopt ze door naar Krommenie, het volgende dorp. Soms nog verder. Als ze de weg kwijt is, vraagt ze: “Kunt u mij de weg wijzen naar Amsterdam?” Huh? Zo ver? En u gaat lopen? Dan bellen ze het nummer op de label.

Weet u zeker dat het goed gaat

Wilt u haar de weg wijzen naar Assendelft, vraagt Kamerman dan: En zeg dat ze ‘naar huis’ loopt. In de dorpsstraat, herkent ze het wel. “Weet u wel zeker dat dat goed gaat, vragen ze bezorgd. Een enkele keer wordt de voorbijganger boos. Ik vind u onverantwoordelijk, riep een man door de telefoon. Als u haar niet komt ophalen, bel ik de politie.”

Familie neemt verantwoordelijkheid

Natuurlijk, er is een risico, aldus Kamerman in NRC. “Mijn wandeltante past goed op met oversteken, maar toch. Alleen: het alternatief, gesloten opname, zal haar diep ongelukkig maken. Dus nemen we als familie de verantwoordelijkheid.” De columnist wijst op het sterk toenemende aantal mensen met dementie. “Als we die niet allemaal de regie over hun leven willen afnemen, zullen we hen vaker de weg moeten wijzen. De meeste mensen durven het aan na haar verhaal. “Vaak lopen ze een stukje met mijn tante op.”