In vieze luier ligt moeder om hulp te roepen

“Mijn moeder is 94 jaar. Zes jaar lang hebben mijn zussen en ik als mantelzorgers haar thuis geholpen”, schrijft een AD-lezer in de ‘brief van de dag’.

“Lichamelijk is ze ijzersterk, maar ze is dementerend. Het was haar grootste wens in haar huis te blijven en daar te sterven. Dat is, al onze moeite ten spijt, niet gelukt.” Ze brak haar heup en belandde in het ziekenhuis.

Mantelzorgen in het ziekenhuis

“Daar werden we geconfronteerd met wat ze tegenwoordig zorg noemen. Haar operatie ging prima, maar ze raakte nog meer in de war en ging dwalen. De afdeling gaf aan geen tijd te hebben ‘voor dit soort mensen’ en vroeg ons ook te mantelzorgen ín het ziekenhuis. Verder zetten ze haar bed tegen een muur, zodat ze er maar aan een kant uit kon vallen, en gaven ze haar een valmat. Ik zie zelf ook hoe overbelast de zorg is, maar dit was wel heel schrijnend.”

Wachten op dodelijke val

In het revalidatiecentrum speelden daar dezelfde problemen. “Te weinig personeel en mijn moeder krijgt niet de zorg die ze nodig heeft. Inmiddels is ze al twee keer gevallen en is het wachten op de dodelijke val. In een vieze luier ligt mijn moeder om hulp te roepen. Dat wat wij wilden voorkomen, gebeurt gewoon.”

‘De zorg van nu is een schande’

“Haar helpen met een sedatie, zodat ze op een rustige respectvolle manier overlijdt, mag niet volgens protocol. De zorg van nu is een schande. Voor allerlei zaken moet respect worden opgebracht, maar in de ouderenzorg mis ik dat enorm. Weggestopt achter grote ramen lig je gedesoriënteerd in je bed. Of ernaast, als je gevallen bent. Omdat het protocol het niet toelaat om op een menswaardige manier te sterven.”