Ik kom zo bij u

Zorgverleners hebben alleen nog tijd voor het ‘strikt noodzakelijke’: cliënten in leven houden. Maar niet voor zaken die de kwaliteit van leven waarborgen, meldt NRC.

Centrum voor Ethiek en Gezondheid (CEG) heeft in samenwerking met de beroepsvereniging voor verzorgenden en verpleegkundigen V&VN een rapport uitgebracht dat de dilemma’s schetst van zorgverleners in de ouderenzorg en gehandicaptenzorg in tijden van schaarste. Zij moeten vaak kiezen wie ze wel en niet helpen, blijkt uit het rapport, of kunnen niet genoeg tijd en aandacht besteden aan cliënten. Ik kom zo bij u, is de titel van het rapport. Een zorgmedewerker zegt in NRC: “Hoe vaak wij dat niet moeten zeggen. Soms wel vijftig keer, voordat we echt kunnen komen.” Ze riep het ook tijdens de situatie met de vrouw met dementie op de gang. „Ik liet de bewoner met wie ik bezig was veilig achter – lift omlaag, bed op veilige hoogte – en ging de gang op, het puin ruimen dat in een paar seconden was ontstaan. De deur liet ik op een kier zodat de andere bewoner me kon horen roepen: ‘Ik kom zo bij u.’”

Rust is er niet meer

De schaarste begon een jaar of tien geleden, zegt de 65-jarige verzorgende in NRC, en met de tijd werd het erger.De afgelopen vijf, zes jaar heb ik vaak gedacht: het kan niet erger. En toch werd het steeds erger.” Ze heeft dertig jaar lang haar werk met veel plezier gedaan. “Er wordt altijd oneerbiedig gesproken over billen wassen in de verpleegzorg. Dat hoort er nou eenmaal bij: we hebben allemaal billen, die moeten allemaal gewassen worden. Maar dit werk draait vooral om contact maken. Je moet weten wie iemand is om te weten hoe je voor iemand kunt zorgen. Maar daar heb je rust voor nodig. Die rust is er niet meer.”