Het grote vergeten
“Een vakantie waarin je je vrouw naar het verpleeghuis moet brengen, is geen vakantie meer. Dat is een beproeving – voor haar in de eerste plaats. En je weet: het zal een beproeving blijven”, schrijft Frits Abrahams in zijn column in NRC. De kop boven zijn column is: Het grote vergeten (1), hij zal er dus vaker over schrijven.
De columnist beschrijft hoe de afgelopen twee jaar, na de diagnose alzheimer, spanningen onvermijdelijk werden: “Ik was de bedilzuchtige mantelzorger geworden, zij de afhankelijke patiënt. Toch bleven we ons aan elkaar vastklampen als drenkelingen in een barre zee. Zolang we samen waren, konden we ons nog een hele tijd redden. In de twee jaar die volgden werd ze onrustiger en had ze geleidelijk meer hulp nodig.
Onherroepelijk
Onlangs glipte ze opeens weg, de drukke stad in. De terugweg zou ze nooit meer zelf kunnen vinden, wist Abraham uit ondervinding,schrijft hij in zijn column in NRC. De Amsterdamse politie ging meteen met haar signalement aan de slag, twee boomlange dienders brachten haar binnen een kwartier terug. Abrahams: “Nooit meer ook maar één kwaad woord over de Amsterdamse politie. Tegelijk besefte ik, samen met mijn kinderen, dat het onherroepelijke onherroepelijk was geworden. Het grote vergeten liet zich niet langer tegenhouden, mijn vrouw was nu een gevaar voor zichzelf.”