Cliëntprofiel? Geld, daar gaat het om

Minister Connie Helder wil de wijkverpleging op een andere manier betalen door degenen die hulp nodig hebben aan een vragenlijst te onderwerpen, waarmee ze ingedeeld worden in een ‘cliëntprofiel’. Ingewikkeld idee, schrijft Volkskrant-redacteur Toine Heijmans, ze zijn er al jaren mee bezig, de voorstanders denken dat de zorg er beter van wordt, de tegenstanders voorzien een nieuwe bureaucratie die de oude vervangt.

Het gebeurt vaker dat grote veranderingen pas aandacht krijgen als duidelijk wordt wat ze aanrichten, aldus Heijmans in de Volkskrant: Ook het ‘keukentafelgesprek’ werd destijds verkocht als een geweldige innovatie, net als de ‘decentralisatie’, totdat je zieke vader eraan wordt overgeleverd. Ingewikkeld allemaal – probeer als politicus maar eens het voetlicht te vinden met de nieuwe bekostigingssystematiek van de wijkverpleging.

Betekenisloze woorden

Moeilijke woorden zijn het probleem niet, wel de betekenisloze: het managersjargon dat even ver afstaat van de gemiddelde wijkverpleegkundige als de zon van de maan. Van links tot rechts: ‘holistisch indiceren’, ‘ontschottende randvoorwaarden’, ‘zorgen-dat in plaats van zorgen-voor’, ‘draaglast- en draagkrachtmodel’, ‘zodat de prikkkels ook goed staan’, ‘casemix-vragenlijst’, ‘kracht van het werkveld’, en de mooiste van dit debat: ‘het inmengen van wijkverpleegkundigen’.

Cliënten in toom houden

Het is goudverf op goedkope woorden, die camoufleert waar het werkelijk om gaat: de wijkverpleging wordt onbetaalbaar, dus moet er een manier gevonden om al die cliënten met hun ‘zorgvraag’ in toom te houden. Geld, daar gaat het om, maar dat woord valt niet. Wel: ‘bekostigingssystematiek’.

Gekmakend, geen ophef

De Tweede Kamer wil al vijftien jaar af van de gehate ‘vijfminutenregistratie’ in de thuiszorg. Ze heeft het zelfs per motie verboden. Maar de minister weigert, schrijft Heijmans in de Volkskrant, dus gaan de zorgbedrijven er vrolijk mee door, sommige zijn er opnieuw mee begonnen: Gekmakend, geen ophef.