Voor wie bouwen we eigenlijk?

Woningnood en eenzaamheid zijn groot. Maar samenleven wordt in de huidige bouwplannen moeilijk gemaakt, schrijft historicus en ondernemer Bart Lubbers in NRC.

“Je zou verwachten dat als zowel de woningnood als de eenzaamheid hoog zijn, veel mensen ervoor kiezen om samen te leven met leeftijdsgenoten, vrienden en familie. Dit willen mensen ook. Het wordt ze alleen erg moeilijk gemaakt. Studentenhuizen, meergezinshuishoudens en woongroepen worden vrijwel onmogelijk gemaakt. Dit gebeurt door wetgeving en zelfs ontruimingen van woningen. Tegelijk wordt er groot ingezet op de bouw van eenpersoons-units. Ze belanden duizenden jongeren in eenzaamheid, terwijl de norm toch samenleven zou moeten zijn.

Toch niet meer jaren vijftig?

De woningnood wordt niet opgelost door de bouwopgave alleen, schrijft Lubbers in NRC. “Geef mensen de ruimte om samen te leven – om met meer leeftijdsgenoten in een huis te wonen, met meerdere gezinnen samen te leven of zelfs een woongroep te vormen. We leven toch niet meer in de jaren vijftig?”

Bouwen kan zelfs tandje minder

De bouwopgave moet volgens Lubbers weer terug naar een woonopgave. “Want uiteindelijk telt hoe we samenleven. Daarvoor is de bouwopgave alleen niet voldoende. Die kan zelfs een tandje minder. Blijft er ook wat meer groen over.”