Rollatorschaamte? Nergens voor nodig

Een looprek op wielen is een uitkomst voor wie niet meer optimaal ter been is. Toch is het voor sommigen een hele stap om ‘aan de rollator’ te gaan. Een hip, kleurig karretje kan volgens de Volkskrant helpen, qua uitstraling. Net als de Rollatorloop in het Olympisch Station.

Het jaarlijkse evenement in het Olympisch Stadion in Amsterdam is met 750 deelnemers populairder dan ooit en ‘vermorzelt’, volgens degene die het startschot lost, ‘het stigma en cliché rond rollators’, dat toch nog steeds bestaat. Aanwezigen zijn eensgezind dolblij met hun karretje. ‘Zonder had ik niet meer kunnen lopen.’ Maar volgens zorgprofessionals blijft het lastig om nieuwe gebruikers van de voordelen te overtuigen.

Winkelen in andere stad

Gezondheidszorgpsycholoog Niels de Voogd zegt in de Volkskrant: ‘Ik heb nog nooit iemand gesproken die blij was met de boodschap dat hij beter een rollator kan gebruiken.’ Vrijwel alle patiënten die hij in het UMC Groningen behandelt, kampen met ‘rollatorschaamte’. Oefenen als niemand het kan zien, winkelen in een andere stad waar niemand hen kent – De Voogd hoort de gekste dingen voorbijkomen.

Doe het gewoon een tijdje

Er zijn zelfs mensen die hem maar helemaal laten staan. Zonde, want zo raken mensen voor wie de wereld vaak toch al kleiner wordt nog meer aan huis gekluisterd. ‘Daarom ben ik vrij directief tegen patiënten: doe het gewoon een tijdje.’ De schaamte is er volgens De Voogd na een keer of twee wel vanaf.

Zelfverzekerd en vrij

Ook fabrikanten spelen erop in, aldus de Volkskrant. Rollz, een van de grote spelers in de markt en tevens sponsor van de Rollatorloop, muntte de hashtag #from-shametopride. Klanten postten vervolgens foto’s met hun modellen, die modern ogen, om ‘de klassieke rollator-uitstraling te verbergen’, waardoor gebruikers zich weer ‘zelfverzekerd en vrij voelen’. Een frame kan van ultralight carbon, met extra schokabsorptie, stoephulp of sleeprem, worden uitgevoerd in metallic paars, appelgroen of beige.

Hoe zien anderen mij

Een Max-seniorencoach vertelt in de Volkskrant hoe ze probeert bij te brengen dat het hulpmiddel (’toch een beetje het symbool van ouderdom’) niet bepaalt wie jij van binnen bent. ‘Ouderen zijn erg bezig met: hoe zien anderen mij? Maar het gaat er om hoe je wilt dat anderen je zien.’