Moeten we zo lang mogelijk willen leven?
Moeten we zo lang mogelijk willen leven? De zorgkosten worden immers te hoog, er is te weinig personeel, en dan is er nog de dreiging van klimaatverandering. Emeritus hoogleraar maatschappelijke gezondheidszorg Johan Mackenbach vindt van niet. Hoogleraar gerontologie Andrea Maier gaat dat te ver. Het FD roept lezers op te reageren: Hoe denk jij over levensverlenging?
Zij, Andrea Maier, probeert de mens gezonder oud te laten worden in plaats van zieke mensen beter te maken. Hij, Johan Mackenbach, vindt dat we bereid moeten zijn verdere levensverlenging op te geven om het klimaat te redden. Hoe deze twee opvattingen bij elkaar te brengen, is de vraag voor het FD in een ontmoeting met de beide wetenschappers.
Enorme ecologische voetafdruk
Mackenbach legt in het FD uit hoe het ‘ecologisch perspectief’ zijn denken heeft veranderd: ‘Ik ben tot de overtuiging gekomen dat er een keerzijde zit aan de toegenomen levensverwachting, waar ik in mijn vroegere onderzoek geen aandacht voor had. Wij hebben onze hoge levensverwachting gerealiseerd met behulp van een enorme ecologische voetafdruk. Die twee kun je niet los van elkaar zien. Wij worden zo oud doordat we op grote schaal fossiele brandstoffen hebben verstookt.’
Zo lang mogelijk gezónd leven
Maier geeft in Singapore leiding aan het centrum voor langlevendheid, met als doel de sterk vergrijzende Singaporese bevolking extra gezonde levensjaren te geven. Ze wil graag een misverstand uit de wereld helpen, zegt ze in het FD: ‘Ik focus niet op een zo lang mogelijk leven, maar op een zo lang mogelijk gezónd leven, omdat ik het zonde vind een mooi lichaam te laten aftakelen. Mannen krijgen nu gemiddeld op 53-jarige leeftijd de eerste chronische aandoeningen. Dat moeten we kunnen oprekken naar 63 of 73 jaar. Ook zodat iedereen langer in staat is te werken.’
Stukje leven inleveren?
Ze zijn het volgens het FD over één ding roerend eens: we wonen met te veel mensen op deze planeet. Ook kunnen ze elkaar vinden in de noodzakelijke verduurzaming van het zorgsysteem. De verschillen van opvatting beginnen bij de dilemma’s die directe individuele gevolgen hebben. Zoals: hebben we te allen tijde recht op zorg? Of, nog ingewikkelder: kun je van mensen vragen een stukje leven in te leveren?
.’