Drie levenslijnen: computer, boeken, televisie

Rie Schmale is 100 jaar en heeft kind noch kraai. Een jaar geleden is haar laatste vriendin overleden. Sinds de Edamse zo’n anderhalf jaar geleden tegen haar zin naar een woonzorgcentrum in Hilversum verhuisde, heeft ze geen behoefte meer aan gezelschap, vertelt ze in de Volkskrant. Haar kamer komt ze niet uit. Maar haar levenslust is ze niet verloren, benadrukt ze.

‘In de ochtend word ik met een lift uit bed getakeld en ’s avonds weer erin. Ik zit de hele dag in mijn elektrische stoel en vermaak mij met mijn drie levenslijnen: computer, boeken en televisie.’

Zelfstandig type

Haar kamer komt zij niet meer uit, vertelt de 100-jarige in de Volkskrant, aan contact met bewoners in huis heeft zij geen behoefte. ‘Ik ben een zelfstandig type. Mijn levenslust ben ik nog niet verloren. Ik kan mij uren vermaken met het computerspel Around the world in eighty days. Na mijn ontbijt lees ik De Telegraaf, maak de cryptogram en daarna programmeer ik de tv-programma’s die ik die dag wil zien.’

Einstein

‘Het personeel hier noemt mij ‘Einstein’, omdat ik de uitzendkrachten zo goed kan uitleggen wat ze moeten doen, en ik van alles uitvind.’ (Ze demonstreert hoe ze met haar mond de aluminium afsluiting van een drinkflesje open wrikt.)

Gedumpt

‘’s Avonds kom ik moeilijk in slaap. Dan lig ik te piekeren’, aldus Rie Schmale in de Volkskrant. ‘Ruim een jaar geleden ben ik in dit zorgcentrum gedumpt. Ik had het naar mijn zin in het vorige huis, maar na een val werd ik naar het ziekenhuis gebracht. Een ver familielid heeft in de tussentijd mijn huis ontruimd.’

Regie kwijt

‘Ik mis mijn spullen; mijn bestek, boeken, kleren, de zilveren vorkjes die ik mijn ouders cadeau had gegeven, mijn secretaire. Ik vond het heel moeilijk de regie over mijn leven kwijt te raken terwijl ik helemaal niet handelingsonbekwaam ben. Een groot deel van mijn jeugd heb ik ziek op bed gelegen, daar heb ik nooit één traan om gelaten – hier wel om. Ik heb nooit zoveel gehuild als het afgelopen jaar.’