In dit verpleeghuis mag ik niet dood

Ze heeft een prachtig leven gehad, schrijft Diny Kuppens (81, lijdend aan parkinson). Maar nu zit ze in een verpleeghuis en krijgt ze geen euthanasie. De vroegere ouderenverzorgster schrijft daarover in NRC, die haar verhaal paginagroot afdrukt.

“Toen ik nog thuis was, wilde ik ook niet meer leven. Parkinson heeft mij invalide gemaakt. Vroeger ging ik naar het ballet, het theater, musea. Ik las boeken. Nu kan ik niets. Ik stopte met eten thuis en kreeg al snel een infectie. Toen ik de deur niet opendeed, sloeg de buurvrouw alarm. En ik werd opgehaald, met de beste bedoelingen gered. Hadden ze me maar laten liggen, dan had ik nu niet meer geleefd.”

Wachten in vieze luier

“De man die met een appel op zijn fiets naar zijn werk gaat in Den Haag heeft geen idee dat er ergens al iemand 24 uur ligt te wachten in een vieze luier, met een zeer stuitje, totdat zij verschoond wordt”, schrijft Diny Kuppens in NRC. “Anderen maken uit wat goed voor haar is. Ik wil mijn eigen keuzes maken. Ik ben wie ik ben en ik wil niet meer leven.”

Ik wil hier niet zijn

“Mijn ziekte is progressief en de omgeving waar ik ben is niet mijn omgeving. Ik wil hier niet zijn. Ik heb een prachtig leven gehad, mijn leven is voltooid en ik verheug me op mijn dood. Ik denk dat de volgende generatie ook zelf wil bepalen wat ze met hun leven wil doen als ze in een soortgelijke situatie zit.”

Wat is moord?

“Het is al zo vaak gezegd, maar ik ervaar het nu”, aldus Diny Kuppens in NRC. “Geef verpleeghuizen meer personeel en betere zorg voor de bewoners. Als iemand weloverwogen om euthanasie vraagt, moet er geluisterd worden. De artsen die het mogelijk maken, moeten beter beschermd worden. Stop degenen die deze artsen hiervoor aanklagen achter de tralies. Maak euthanasie mogelijk voor iedereen. Ik denk dat de volgende generatie dit wil. Mensen die dit moord vinden, vertel mij: wat is moord?”