Drang tot zelfbehoud zet je niet zomaar opzij

Besluiten tot sterven als je je niet meer kunt redden: autonomie of het moreel failliet van de maatschappij? Dagblad Trouw vroeg de lezers te reageren en die zijn verdeeld.

Niet zomaar

-“Eenzaamheid onder ouderen is een groot probleem. Zij kunnen vaak geen vriendenkring opbouwen, laat staan een om verzorgd te worden. Dikwijls kunnen ze de deur niet uit. Maar als ze willen sterven, moeten ze toch hun angst en drang tot zelfbehoud opzijzetten. En dat doe je niet zomaar.”

Liefdevolle omgeving

-“Ik wil pleiten voor klinieken waar mensen met een doodswens kunnen worden opgenomen. Een inspirerende, liefdevolle omgeving die mensen kan bevrijden van een tunnelvisie waarin de dood de enige uitweg lijkt.”

Zelf beslissen

-“De enige die kan en mag beslissen over zijn of haar dood is diegene zelf, geen arts of familielid. Die beslissing kan erg moeilijk zijn voor alle nabestaanden. Echter, het zou egoïstisch zijn om de ‘lijder’ niet te gunnen uit het leven te stappen.”

Teken van barmhartigheid

-“Mijn vader lag zijn laatste dagen ‘palliatief gesedeerd’ in een met urine doordrenkte luier op bed in het verpleeghuis te sterven. Dementie had de jaren daarvoor zijn persoonlijkheid, spraakvermogen en muzikaliteit weggenomen. Verkoop van middel X is een teken van barmhartigheid en beschaving.”

‘Dit wordt echt niets meer’

-“Ik vind het rekken van de dood belachelijk. De dierenarts is humaner bezig. Ik weet nog dat die zei: “Dit wordt echt niks meer met uw kat. Vindt u het goed dat ik hem een spuitje geef?””

Roken en drinken mag wel?

-“We mogen ongestraft allerlei dodelijke activiteiten ondernemen: roken, drinken, drugs en de meest gevaarlijke sporten. Maar willen we echt weloverwogen ons leven beëindigen, dan is dat strafbaar.”

Demografie uit balans

-“Te veel oud en te weinig jong. Dat betekent te weinig zorg voor ouderen die dat nodig hebben. Om die balans weer te herstellen zal het steeds gewoner worden dat ouderen hun leven als voltooid zien en het vrijwillig beëindigen.”

Niet om het leven gevraagd

-“Mijn ouders hadden zonder mij er in te kennen besloten mij te maken. Ik had hier niet om gevraagd en na twee jaar gingen zij reeds uit elkaar. Het leven als 60-jarige bevalt mij prima, maar als ik straks 85 ben wil ik er uit kunnen en mogen stappen.”

Doodlopende weg

-“Levensbeëindiging door een makkelijk te krijgen pilletje vind ik een doodlopende weg. Mensen hebben het recht om verzorgd en gesteund te worden tot het, soms bittere, einde.”

Teleurgesteld

– “Zorg voor ouderen wordt als belasting gezien. Ik ben 75, mantelzorger, heb 36 jaar gewerkt (in de zorg) die ik nooit zelf ga krijgen en ben teleurgesteld.”