Altijd maar in leven gehouden, waarom toch?

Als ambulanceverpleegkundige komt Gert Terink uit Oegstgeest in aanraking met ouder wordende mensen. Hij schrijft daarover in de ‘brief van de dag’ het AD.

“Zij vertellen vaak dat ze er geen zin meer in hebben. Steeds maar weer de gang van de internist naar de diabetesverpleegkundige of cardioloog. De medische protocollen worden voortdurend uitgebreider en owee als je ervan afwijkt, dan moet je je juridisch goed indekken. Het is makkelijker om je er dus maar aan te houden. Minder denkwerk en sneller klaar.”

Lekker thuis gelaten

We worden ouder, omdat alles volgens dat protocol wordt uitgesloten, aldus Terink in het AD. Hij beschrijft dit voorbeeld: “Onlangs kregen we de opdracht een 100-jarige, dementerende dame op te halen en haar naar de spoedeisende hulp te brengen vanwege een val op haar hoofd. Het protocol zegt: scannen. Want: trauma capitis, ouder dan 40 en gebruikt ook nog eens bloedverdunners. In het ergste geval wordt mevrouw niet meer wakker als ze in slaap valt. En? Ze is 100. We hebben het uitgebreid besproken met haar en de familie. We hebben haar lekker thuis gelaten.”

Wat is zinvol en waardig

De ambulancedienst wordt ook naar reanimaties van 90-jarigen gestuurd, schrijft de ambulanceverpleegkundige in het AD.”Er wordt gezegd: hij was nog zo goed. Je kunt ook denken: mooi toch, dat je ineens omvalt. Je hebt niets meer in de gaten. Er zijn mensen die op jongere leeftijd sterven en vaak veel akeliger. Dat maak ik helaas ook nogal eens mee. Ik zeg: laten we met elkaar het gesprek blijven aangaan over wat zinvol en waardig is.”