Je moet zin máken, zegt 100-jarige

Ylene Lie Tan loopt met een kop en schotel, gevuld met Chinese thee, van haar keuken naar de woonkamer. Dat lijkt gewoon en zonder betekenis. En dat is het ook voor mevrouw Lie Tan. Maar voor een 100-jarige is het een uitzonderlijk kunststukje, aldus de interviewer van de Volkskrant. Met hetzelfde gemak zal ze haar bezoek na afloop van het interview in haar auto door het stadsverkeer naar het station van Tilburg rijden.

Ylene Lie Tan (geboren in Indonesië) heeft ‘een doodgewoon, simpel leven’, vertelt ze in de Volkskrant. ‘Ik probeer mijzelf gaande te houden. Op maandagochtend ga ik naar gymnastiek, in de serviceflat hier tegenover. Weer thuis lees ik het Tilburgse nieuws in de krant. Het buitenlandse nieuws volg ik op tv. Woensdag heb ik twee activiteiten: klassieke muziek luisteren met een deskundige die uitleg geeft over het stuk en de componist, en in de middag ga ik linedancen.”

Rijbewijs pas weer verlengd

‘Elke donderdag doe ik tai chi, een Chinese gymnastiek die goed is voor je ademhaling. Op zaterdag komt mijn nichtje en dan gaan we uit. Dat betekent meestal dat we in mijn auto naar een winkelcentrum rijden in Breda of Den Bosch, daar wat boodschappen doen en een broodje eten. Mijn rijbewijs is pas verlengd, met vijf jaar.’

‘Het komt voor dat ik denk: o gut, ik heb geen zin om naar linedance te gaan. Dat vind ik een gevaarlijke gedachte. Je moet zin máken, zeg ik dan tegen mezelf – dan ga ik toch.’

Bedankkaartjes zijn al klaar

Over het levenseinde zegt de 100-jarige in de Volkskrant: ‘Ik heb alles al geregeld voor mijn uitvaart. Het is in een grand café, heb ik met de uitvaartondernemer afgesproken. Eerst vond ik dat een raar idee, maar ik ben gaan kijken en het ziet er goed uit: er staan ronde tafeltjes. De enveloppen voor de gasten heb ik al geschreven, maar ik heb nieuwe besteld, omdat een groot deel inmiddels is overleden. De bedankkaartjes zijn al klaar. Het enige waarover ik nog twijfel is of ik een priester zal laten komen. Ik ben de enige katholiek in de familie.’