Met je telefoon een wijze senior van 90

Arjen van Veelen wil soms graag offline zijn, maar niet onbereikbaar. Dus kocht hij een seniorentelefoon die bijna niks kan. En leest hij meer, loopt hij meer, kijkt hij meer,schrijft hij in een essay in NRC.

Het is dus een zogeheten seniorentelefoon. ‘Een klaproosrood klaptoestel, met hele grote toetsen voor mensen wier vingers beven. Een telefoon waar je eigenlijk niets mee kunt, behalve bellen en sms’en. Met de alarmknop kan ik alarm slaan als ik op de grond lig. Maar een spel als Snake zit er niet op, laat staan een AI-app om vogels te herkennen. De beltoon is standje doof- en slechthorend, zo schril dat je je rot schrikt. Maar er belt zelden iemand zomaar. De klaptelefoon maakt het leven saai. Precies wat ik soms zoek.’

Uit het lood

Een poosje geleden beleed Van Veelen in NRC zijn onbeschaamde liefde voor de smartphone: ‘dat kraakheldere venster op de wereld, mijn alwetende metgezel, mijn alles. Ik schreef het als tegenhanger tegen alle morele paniek over de smartphone, maar misschien duwde ik te hard de andere kant op, dan bestaat het gevaar dat je zelf uit het lood gaat staat.’

In de senioren-modus

‘Het lijkt een eenvoudige wens: ik wil meestal online zijn, maar soms helemaal niet. Hoe organiseer ik dat?’ ‘In senioren-modus lees ik meer, loop ik meer, kijk ik meer en maak ik minder foto’s (er zit een camera op mijn klaptelefoon maar die heeft de pixeldichtheid van een borduurwerkje). Veel ruis blijft me bespaard. Problemen ontstaan en lossen zich weer op helemaal zonder mijn tussenkomst. Ophef wervelt op en gaat weer liggen zonder dat ik er erg in heb. Alles laat ik heerlijk achter mijn rug om gebeuren.’

Hier moet je het mee doen

Van Veelen beschrijft in zijn essay in NRC hoe hij zo verandert in ‘in een wijze senior van negentig, die alles heeft gezien, maar nog veel meer wil zien, omdat hij eindelijk heeft ontdekt dat je het leven niet elders moet zoeken; het leven is dit hier, wat zich nu pal voor je neus voltrekt. Dit is alles, hier moet je het mee doen.’

Voortdurende dressuur

Je telefoon temmen is volgens Van Veelen een voortdurende dressuur. Mijn klaptelefoon leert me intussen dit: in een wereld die wil dat je of een één of een nul bent, mag je wisselen zo vaak als je wilt. Moet je jezelf soms loskoppelen van de zwerm. Je moet jezelf als individu blijven zien.