Dankbaar, maar 100 jaar is lang genoeg

De zachtmoedige Ingrid Jongeneel-Hjalmarsson brengt het grootste deel van haar dag door in haar stoel bij het raam. Ze leest de krant of een thriller en komt nog maar weinig de deur uit. De 100-jarige is opgewekt, maar wel een beetje levensmoe, vertelt ze in de Volkskrant.

Hoe is het voor de geboren Zweedse om zo oud te zijn? ‘Soms vraag ik mij af: hoelang heb ik nog? Een halfjaar, een jaar, of nog langer? Ik zit in de wachtkamer en moet er niet aan denken ook nog 101 of 102 te worden, maar dat kan wel, want ik ben kerngezond. Ik heb er alleen geen zin meer in. Dat kan mij verdrietig maken, dan denk ik: waarom moet ik hier nog zitten in deze stoel in deze kamer?

Weinig vooruitzicht

‘Ik ben dankbaar voor het leven dat ik heb gehad, maar 100 jaar is lang genoeg’, zegt Ingrid Jongeneel-Hjalmarsson in de Volkskrant. ‘Er is weinig vooruitzicht meer. Ik beleef bijna niets meer, behalve mijn dochters die langskomen en mijn zoon, die in Italië woont. Ik kan ook nog uitkijken naar bezoekjes van of aan vriendinnen en uitstapjes met mijn dochter naar het dorp.’

Mijn tijd uitzitten

‘Eigenlijk moet ik elke dag even naar buiten voor een wandelingetje, maar het ontbreekt mij aan energie, terwijl ik niet kan zeggen dat ik zo druk bezig ben. Wel probeer ik elke dag over de gang te lopen en doe ik mee aan bewegen op muziek, hier in het woonzorgcentrum. Euthanasie wil ik niet. Ik heb het leven ontvangen en mag het niet zelf stoppen, zo voel ik dat heel sterk. Ik zal mijn tijd dus moeten uitzitten.’