Andere kijk door wijsheid en levenservaring

Is het verlangen naar een korter, betekenisvol leven niet net zo legitiem als de wens om de honderd te halen, schreef Ernesto Herrera Fuentealba (22) in een opiniestuk in de Volkskrant. Lezers van de krant reageren.

-Een lezer die dementie en verpleeghuis niet ziet als begerenswaardig, is ‘nog wel op zoek naar een alternatief. Ik heb geen idee, ik hoef geen 100 of zelfs geen 90 te worden, maar ik wil wel gezond blijven, min of meer. Geen idee hoe dat dan moet.’

Hoe denk je over 60 jaar over je leven

-‘Ernesto Herrera Fuentealba betoogt dat hij niet oud wil worden en beweert daarbij dat hij niet bang is voor de dood. Dat hij zich op 22 jarige leeftijd niet kan voorstellen hoe hij als bejaarde zin aan zijn leven zou kunnen geven is begrijpelijk. Hij gaat er in zijn betoog aan voorbij dat hij dus ook niet weet hoe hij over 60 jaar over zijn leven denkt.’

-‘Wijsheid en levenservaring geeft een andere kijk op het leven en alles daar omheen. En ik vrees een wereld waar die wijsheid niet meer meetelt. En helaas Ernesto, om die wijsheid en levenservaring te verkrijgen moet je op zijn minst ouder worden of zelfs oud. Ik hoop dat jij dat ook nog gaat meemaken.’

Identiteit en autonomie

-‘De dood zelf kunnen we niet regisseren, maar wel hoe we ouderen behandelen en bejegenen bij leven. Laten we hun waarden in acht nemen en zorgen dat zij hun identiteit en autonomie zo veel mogelijk behouden waardoor het leven de moeite waard blijft, waar je uiteindelijk ook komt te wonen.’

Niet serieus genomen

-‘De opiniebijdrage van Ernesto Herrera Fuentealba zou in 1972 door mij geschreven kunnen zijn. Ik was toen ook 22 en wilde beslist nooit ‘oud’ worden, het verschil is alleen dat hij tot aan 60 denkt, ik kwam indertijd niet verder dan 50. Als ik erover sprak met leeftijdsgenoten, stuitte ik op onbegrip, of werd niet serieus genomen.

Toen ik 50 was en me topfit voelde, schoof de maximale leeftijd op naar 70, dus nog ver in het verschiet. Nu ik inmiddels bijna 75 ben besef ik pas dat ik ‘oud’ ben, al ervaar ik het niet als zodanig.’