Bejaardenhuizen nodig, geen ouderenhofjes

 

Bejaardentehuizen werden weggesaneerd, maar nu zitten we met de gevolgen, schrijft Doeke Post (oud-huisarts en emeritus hoogleraar sociale geneeskunde) in Trouw: ouderen die vereenzamen.

Tussen zelfstandig wonen en het verpleeghuis gaapt voor ouderen in Nederland een groot gat, constateert Post in Trouw. Pas als het écht niet meer gaat, kun je beroep doen op een omgeving die voor je zorgt. Volgens sommigen ligt de remedie in het stimuleren van ouderen die samenwonen in leefgemeenschappen, ouderenhofjes of mantelzorgwoningen. Maar is dat werkelijk de oplossing?

Maatschappij sterk veranderd

Natuurlijk moeten we stimuleren om voor elkaar te zorgen, schrijft Post. “Maar de maatschappij is sterk veranderd. Kinderen wonen vaak op grotere afstand, man en vrouw werken en moeten voor hun eigen kinderen zorgen. En zelfs in die woongemeenschappen, zoals ouderenhofjes, lukt het niet altijd om hulpbehoevende en niet meer zelfstandige ouderen de zorg te geven die nodig is. Zo valt toch nog een aanzienlijke groep ouderen in het gat tussen thuis wonen en verpleeghuis.”

Bij het verpleeghuis

Kunnen we dat gat gat niet beter vullen met modernere versies van het bejaardenhuis, vraagt Post zich af in Trouw. “Met een apart gedeelte bij een verpleeghuis waar zorgafhankelijke bejaarden wonen die nog geen verpleeghuisindicatie hebben maar toch niet meer zelfstandig kunnen functioneren? En mét een gezamenlijk ontmoetingsruimte? Mijn lange ervaring in de zorg als huisarts en in het zorgbeleid als hoogleraar doet mij concluderen dat we het bejaardentehuis hebben weggesaneerd zonder diep na te denken hoe we de leemte kunnen opvullen.”

De hoogste tijd

Nu pas, na meer dan tien jaar, ervaren we de druk van steeds meer zorgbehoevende ouderen, aldus de oud-huisarts en emeritus hoogleraar: De hoogste tijd om de sociale behoeften van die grote groep ouderen te erkennen.