De slimme mevrouw en de ouderen

“Als 86-jarige voel ik mij zeer betrokken bij uw beleid”, schrijft Marja Pijl in een open brief aan minister Conny Helder. “Daarom heb ik er een sprookje over geschreven. U treft het hieronder aan.”

De slimme mevrouw en de ouderen

Een sprookje

Er was eens een probleem: de ouderen werden te oud, zij waren met te velen en zij kostten te veel geld. Zij aten de pensioenpotten leeg, zodat er niets voor de jongeren overbleef en hun behoefte aan zorg was onverzadigbaar. Zij hielden bovendien de huizen bezet, die jongere generaties broodnodig hadden.

Wat te doen? Een slimme mevrouw bedacht een mooi verhaal dat zij als hoogste wijsheid de wereld in stuurde. Dit verhaal was precies waar desperate zorgbestuurders behoefte aan hadden, het zou hun probleem oplossen, want zij wisten al jaren niet hoe zij aan de groeiende zorgvraag moesten voldoen. Het werd daarom grif door hen geloofd; zij vertelden het door aan ieder die het maar wilde horen.

Het verhaal luidde als volgt:  De ouderen zijn heel zelfredzaam. Voor zover ze dat zelf nog niet weten moeten we het hun vertellen. Dan worden ze op den duur vanzelf redzaam. We zorgen dat ze elkaar gaan helpen, dat bespaart kosten en dan wordt het eenzaamheidsprobleem tegelijkertijd opgelost.

Wij geven bovendien alle ouderen op hun 80e verjaardag een robotje om hen gezelschap te houden en om als geheugensteuntje te dienen. Dat is ook een mooi gebaar richting bedrijfsleven.

In bouwplannen worden voortaan verplicht één of enkele luxueuze “knarrenhoven”voor 97-plussers opgenomen. Deze hoeven niet echt gebouwd te worden. Zij dienen er toe ouderen een perspectief te bieden en critici de mond te snoeren.

Voorlopig mogen ouderen in hun eigen huis blijven wonen want dat willen zij zelf ook het liefst. Hun robotje gaat al gauw als speelgoed naar de klein- of achterkleinkinderen en hun seniore hulpverleners (inmiddels zelf zorgvragers geworden) komen niet meer langs.

Sociale contacten vallen onder de eigen verantwoordelijkheid van ouderen. Dat is geen taak voor ons. Niet voor niets hebben wij de regie over eigen leven terug gelegd bij ouderen zelf. Over de treurnis achter de voordeur hoeft niemand te weten. Ouderen laten zich immers niet horen op social media en de ouderenbonden, vooraf geïnformeerd, zijn te druk met zichzelf. Van protest is geen sprake.

Als bonus kan nog worden genoteerd dat op deze manier ouderen in de gelegenheid worden gesteld de hun rechtens toekomende portie uitzichtloos en ondragelijk lijden te consumeren, zoals onze juristen en Christelijke politieke partijen graag zien. Als zij na hun dood worden gevonden, kunnen zij worden geruimd. Ouderenprobleem opgelost.

Zo doen we dat in ons gave landje.

Dat was de inhoud van het verhaal. Het werd doorverteld en doorverteld net zo lang tot iedereen het wist en iedereen het geloofde. Toen kon het als beleid worden ingevoerd en bekend gemaakt in de nota ”Helder, innovatief en grensverleggend ouderenbeleid”. Het werd een groot succes. De slimme mevrouw was er meer dan een beetje trots op dat zij met dit verhaal de werkelijkheid op zijn kop had weten te zetten.

Zij leefde nog lang en gelukkig.