Levensverhalen honderdjarigen vastgelegd

Nederland telde rond de jaarwisseling 1.161 personen tussen de 100 en 101 jaar. De Volkskrant heeft de afgelopen twee jaar 88 honderdjarigen geïnterviewd, wat betekent dat ruwweg 1 op de 25 levensverhalen van honderdjarigen is vastgelegd.

Vandaag interviewt de Volkskrant in deze serie de vroegere verpleegkundige Toos Wiewel. Zij doet sinds jaar en dag elke ochtend in de badkamer een paar rek- en strekoefeningen. Op één been balanceren is daar een vast onderdeel van, een waar kunststukje voor een dame op hoge leeftijd. De frêle 100-jarige woont zelfstandig en heeft weinig hulp nodig. Naast haar op de bank liggen haar ochtendkrant en een stapel eigentijdse romans. In haar volgeschreven agenda, die binnen handbereik ligt, houdt ze haar afspraken nauwkeurig bij.

Kan nog alles zelf

Toos Wiewel vertelt in de Volkskrant niks te mankeren en kerngezond te zijn en dus kan nog alles zelf te kunnen: aankleden, wassen, boodschappen doen, koken. “Om de week komt een hulp het huis schoonmaken. De buren helpen met het onderhouden van de tuin en zetten mijn afvalcontainers op de stoep. Elke ochtend lees ik de Volkskrant. Daarna ga ik meestal boodschappen doen. Ik ken een vrouw van 99 jaar die in de supermarkt altijd een stoel krijgt aangeboden. Mij is dat nog nooit gebeurd. Ze zien mij denk ik niet aan voor een 100-jarige.”

Niet meer autorijden

Autorijden kan zij niet meer en dat mist ze. “Ik reed door heel Nederland om familie en vrienden op te zoeken. Zo ging ik in 2012 naar een neef in Delft. Op de terugweg reed ik na een bocht tegen een tram aan. De auto had nauwelijks schade, ik kon weer gewoon naar huis rijden. Maar ik moest wel opnieuw theorie- en rijexamen doen. Ik zakte. Ik had het idee dat die instructeur sowieso vond dat ouderen de snelweg niet meer op mogen.”