Zelf ook (mede)bepalen wat goede zorg is?

‘Patiëntenorganisaties, zorgverleners en zorgverzekeraars maken samen afspraken over wat goede zorg is’, is te lezen in de omschrijving van goede zorg. En de ouderen zelf dan, mogen die ook (mede)bepalen wat goede zorg is?, vraagt Elles Bandringa uit Amsterdam zich af in Het Parool.

Wanneer Bandingra haar moeder “(bijna 90, getrouwd, hart- en longpatiënt, thuiswonend met mijn vader) zou vragen wat goede zorg is, dan zou ze zeggen ‘iemand die voor mij een kopje koffie zet, het eten klaarmaakt, een luisterend oor heeft, een praatje met mij maakt, mij uitnodigt om iets leuks te ondernemen, je vader goed verzorgt (bijna 93, dementerend, prostaatkanker). Dit klinkt als het ouderwetse bejaardentehuis.”

Mijn moeder staat altijd aan

“Mijn moeder staat altijd ‘aan’, aldus Bandringa in Het Parool: komt de thuiszorg op tijd, worden de juiste medicijnen wel op tijd bezorgd? “Daarnaast komen er zorgmakelaars en casemanagers over de vloer van wie ík al moeite heb met begrijpen wat precies hun taakomschrijving is.”

Graag ontspannener oude dag

Hoe goed Bandringa ook probeert haar ouders te ondersteunen en ze vooral aandacht en warmte wil geven: ze had het hun zo gegund om hun oude dag ontspannener door te brengen.

Sociaal ondernemers, aan de slag!

Hoogleraar Theo van Tilburg opperde bij zijn afscheid in een artikel in Het Parool een kangoeroewoning. Bandringa denkt aan een (bejaarden)huis 2.0: een gebouw waarin ouderen en jongeren samenleven. Studenten die een zorgopleiding volgen kunnen hier wonen, stage lopen en werken. ‘Creativiteit van jonge mensen, die moeten we waarderen,’ geeft Theo van Tilburg de maatschappij mee. Bandringa: “Dus sociaal ondernemers, aan de slag!”