Ouderenzorg de grootste opgave

DSW (640 duizend klanten, de vijfde zorgverzekeraar van het land) is de vreemde eend in de bijt.

Zo keert DSW zich al jaren tegen het hoge eigen risico (‘een ordinaire bezuiniging’), is het fel tegenstander van goedkope budgetpolissen, en zit bestuursvoorzitter Aad de Groot niet in het bestuur van Zorgverzekeraars Nederland, de branchevereniging van zorgverzekeraars., schrijft de Volkskrant.

Eigen zorgakkoord voor de regio

DSW ondertekende niet het Integraal Zorgakkoord, de basis van de zorgplannen voor de komende jaren: DSW staat daarmee buitenspel en praat niet mee. Directeur De Groot zegt hierover in de Volkskrant: ‘Nee hoor, wij maken hier in de regio een eigen zorgakkoord. Je moet het van onderaf opbouwen. Drie jaar geleden zag ik dat de grootste opgaven straks in de ouderenzorg liggen. We hebben toen alle partijen in de regio bij elkaar geroepen en gezegd: als we zo doorgaan, is de ouderenzorg over tien jaar niet meer uitvoerbaar.’

Iedereen heeft elkaar nodig

‘Dus hoe gaan we dat organiseren. Wat kunnen we doen aan preventie, waar zijn alternatieve woonvormen, wat doen we met het vastgoed die zorgorganisaties niet meer nodig hebben, maar over tien jaar weer wel? En waar komen de coördinatiepunten? Dat is in de regio veel makkelijker, want iedereen kent elkaar en iedereen heeft elkaar nodig.

Over eigen belang heen stappen

‘Maar dat kan alleen op twee voorwaarden: vertrouwen in elkaar en dat je over je eigen belang heenstapt. Ook wij krijgen een andere rol. We zijn niet meer de marktpartij die tegenover een andere zorgpartij staat om te onderhandelen over de prijs, maar wij zijn meer de organisator van zorg. Mijn doel is niet om DSW te laten voortbestaan, het doel is een goede organisatie van zorg.’

Geen groeidoelstelling

DSW heeft geen groeidoelstelling, zegt De Groot in de Volkskrant.  “Anders gaan je collega’s van de commerciële afdeling ‘slimme producten’ bedenken: een hoge korting op je premie bij een hoog vrijwillig eigen risico bijvoorbeeld. Daarmee haal je allemaal jonge gezonde mensen binnen, aan wie je weinig zorgkosten hebt. Maar uiteindelijk betalen de mensen die wel zorg nodig hebben de korting van de anderen.’