Zorgopstand waarin niemand wordt gespaard
Twee jaar geleden riep Danka Stuijver (huisarts) in haar Volkskrant-column de lezers op om tijdens het kerstdiner in gesprek te gaan over wie er straks voor opa en oma gaat zorgen.
‘Anticipeer waar mogelijk, want ik vrees dat in de komende jaren steeds vaker gaat gelden: Wie zich op de zorg verlaat, wordt verlaten’, schreef zij. Uit een recente analyse van Nieuwsuur blijkt dat die vrees terecht was, constateert Stuijver nu: Honderden ouderen wachten al langer dan een halfjaar op een spoedplek in een verpleeghuis.
Verwachtingen botsen met realiteit
Dit jaar verschenen in de media geregeld berichten over (veel)eisend en agressief gedrag van patiënten richting zorgverleners. Niet zo vreemd, aldus Stuijver vandaag in de Volkskrant, want het is in de wachtkamer, in de spreekkamer, op de huisartsenpost en de spoedeisende hulp waar verwachtingen botsen met de realiteit. “Waar zorgverleners de gevolgen van jarenlang schaarstebeleid moeten uitleggen aan mensen die, afhankelijk en bang, maar ook slecht geïnformeerd zijn en gewend zijn geraakt aan toegankelijke en beschikbare zorg.”
Iedereen slaat op de balie
“In 2022 sloegen zorgvragers op de balie bij zorgverleners, en sloegen zorgverleners, ook ik, op de balies van zorgbestuurders, verzekeraars en politici. Alle partijen willen worden gehoord en gezien, luiden de noodklok en gebruikten sociale media, de fakkels en hooivorken van deze tijd, om hun boodschap te verkondigen”, aldus Stuijver (zelf ‘zorgverlener, boodschapper, verwachtingsmanager en vaak de vleesgeworden zorgcrisis’).
Naar ander soort zorg
Het lijkt het begin van een zorgopstand waarin niemand wordt gespaard en het vertrouwen ver te zoeken is, schrijft de arts in haar column in de Volkskrant. Wat betekent dat voor de gezondheidszorg in 2023? Stuijver citeert hoogleraar transitiekunde Jan Rotmans: ‘Wees voorbereid op (meer) chaos en polarisatie, op toenemende pijn en weerstand van alle partijen in de gezondheidszorg. Het zal ons dwingen tot het maken van pijnlijke keuzes die nodig zijn om de weg te plaveien voor een ander soort zorg. Eentje waarbij de mens weer centraal komt te staan, vanuit vertrouwen.’