Zorgen om de zorgchaos

“Ik maak me niet alleen ernstig zorgen om mijn vader, maar om ieder andere Nederlander die vastzit in deze zorgchaos.”  Dat schrijft Lucas Barnhoorn uit Amsterdam in ‘brief van de dag’ in de Volkskrant.

Zijn huis valt bijna net zo snel uit elkaar als zijn gezondheid, en meerdere malen is hij in het ziekenhuis beland door gevaarlijke valpartijen of plotselinge epileptische aanvallen. Hij schreeuwt om hulp, vrij letterlijk, want zo informeert hij ­buren zo nu en dan na een nare val. Met wat geluk kan er dan een ziekenhuisbezoekje vanaf, want dan krijgt hij in ieder geval iets.’’

Zorg zonder coördinatie

“Wat heeft mijn vader aan handen aan zijn bed als zijn kapotte hersenen de regie moeten nemen? Elke organisatie lijkt naar zijn eigen verantwoordelijkheid te wijzen en mijn vader krijgt daardoor nauwelijks hulp. Barnhoorn beschrijft in de Volkskrant een zorgpuzzel die zelfs voor hem als afgestudeerde econometrist, ondoorgrondelijk. Wmo, Wlz, centrum, stichting – wie houdt het nog bij? Als je hersenen defect zijn, word je overweldigd door zorg zonder coördinatie. Zelfs het regelen van een simpele rolstoel gaat gepaard met bergen formulieren, intakegesprekken en terugkoppelingen.

Graag zo’n verguisde zorgmanager

‘Juist in zo’n kwetsbare positie als die van mijn vader is het belangrijk dat iemand de regie kan nemen. Laten we mijn vader dan maar zo’n verguisde zorgmanager geven”, aldus Barnhoorn in de Volkskrant. “In de afgelopen maanden heeft hij ongeveer twee weken in het ziekenhuis doorgebracht door verhongering, verwaarlozing of valpartijen. Een nacht in het ziekenhuis kost de samenleving zo’n 1.000 euro. Met dat geld kunnen we een competente manager aanstellen die de bestaande hulp stroomlijnt, organiseert en de juiste trajecten in gang zet.