Verzorgingshuis als ‘hangplek’ voor de buurt

Hoe kunnen we ieders eigenheid zo inzetten dat we er allemáál beter van worden? Daar komt de aanpak van Humanitas op neer, schrijft  Christine Otten in de Volkskrant in een gastcolumn over Humanatias Deventer, waar woningzoekende studenten tussen de ouderen wonen.

“Vermenselijking van de zorg. Geen vaste protocollen en regels (‘Beter om vergeving vragen dan toestemming’). Kijk je naar de tekorten van mensen, of naar wat ze te bieden hebben, met andere woorden.”

Lef nodig

Het klinkt vanzelfsprekend om wonen, zorg en welzijn (van jong en oud) zo te organiseren, merkt Otten in de Volkskrant op. Maar dat is het niet. “Het vergt lef om buiten ‘het systeem’ te durven denken en in te gaan tegen het heersende hyper-individualistische neoliberale (markt)denken en -beleid, waarin ouderen en mensen ‘waar iets mee is’ voornamelijk worden gezien als kostenpost.”

Delen

Het vergt volgens de Volkskrant-columnist ook de wil en durf om anders over maatschappelijk vastgoed te denken. Het verzorgingshuis als ‘hangplek’ voor de hele buurt, oneerbiedig gezegd. Delen in plaats van ieder voor zich.”

Opgebloeid

Otten ziet haar moeder nóg zitten in het restaurant van het huis, glas Rotkäppchen (‘DDR-champagne’) in de hand, bitterballen op tafel. “Ze was beginnend dementerend en lichamelijk volledig afhankelijk van zorg. Zo lang mogelijk woonde ze (noodgedwongen) thuis tot het na een val echt niet meer ging. In Humanitas bloeide ze op. Veel aanloop. Reuring. De klok rond goede zorg. Echte, wederzijdse belangstelling.”