U jaagt mijn moeder de dood in

De efficiëntie van de Nederlandse ziekenhuizen ‘ met de kortste ligduur van Europa ‘ staat onder druk. De vraag naar ziekenhuisbedden wordt hoger, terwijl een volgend station voor patiënten moeilijker te vinden is. Een onhoudbare situatie, vertellen transferverpleegkundigen in Vrij Nederland.

Maar patiënten die snel het ziekenhuis uit gaan, moeten wel ergens heen. De zorgmedewerkers die patiënten het ziekenhuis uit begeleiden, transferverpleegkundigen, zien hun werk de afgelopen jaren moeilijker worden, soms haast onmogelijk. Als zelfstandig naar huis geen optie is, moeten zij nazorg vinden. Dat is zo’n complexe puzzel geworden, de transferverpleegkundigen zien niet voor zich hoe ze die in de toekomst kunnen blijven leggen. En dat komt niet alleen door de druk op de bedden. Als ouderen in het ziekenhuis komen, is dat steeds vaker met niet één, maar drie of vier medische problemen, die niet altijd in dezelfde categorie vallen.

Afspraken met huisartsen

Volgens de Landelijke Huisartsenvereniging overschatten specialisten in ziekenhuizen vaak ook wat huisartsen aankunnen. Vervolgens is het voor patiënten onduidelijk bij wie ze na hun ziekenhuisopname terecht kunnen. Transferverpleegkundigen omschrijven in Vrij Nederland de overdracht als een overgangsgebied dat ‘net niet meer het stukje van het ziekenhuis is, en nog niet het stukje van de huisarts’. Over dat gebied willen ze betere afspraken maken met huisartsen.

Van twee weken naar twee dagen

‘De verwachting van patiënten is hetzelfde gebleven, terwijl het systeem totaal is veranderd,’ zegt een transferverpleegkundige. Vooral ouderen vinden het lastig zich aan te passen. ‘Dat is ook niet gek: vroeger lag iemand na een heupoperatie makkelijk twee weken in het ziekenhuis. Nu liggen patiënten er vaak niet langer dan twee dagen.’

Overbelaste mantelzorgers

Het snelle ontslag leidt regelmatig tot onbegrip bij zowel patiënten als familie. Transferverpleegkundigen vertelden aan Vrij Nederland dat ze regelmatig te maken hebben met verbale agressie van familieleden en patiënten. ‘Patiënten dreigen dat ze je opwachten bij de parkeerplaats als hun moeder niet naar het verpleeghuis kan.’ De zoon van een patiënt liet weten: ‘U jaagt mijn moeder zo de dood in, als ze nu al naar huis moet.’ ‘We voeren vaak discussies met families van patiënten, het gaat vaak ook om overbelaste mantelzorgers. Ergens kan ik de boosheid ook wel begrijpen.