Een woonhuis is geen verpleeghuis
Verpleegzorg aan huis wordt steeds meer de normale gang van zaken. Maar ingewikkeld is dat wel, blijkt uit een reportage in de Telegraaf. Caro Verlaan, directeur zorgkantoren bij CZ, zegt: “De wet schrijft voor dat iemand 24 uur per dag zorg en toezicht krijgt, maar dat is niet te doen als iemand thuis woont. Je kunt niet van iedere privéwoning een privéverpleeghuis maken.”
Het zorgkantoor van CZ heeft al sinds een aantal jaar pilotprojecten waarbij de buurt een belangrijke rol speelt. Het project bij zorgorganisatie Tante Louise slaat zo goed aan dat CZ dit nu samen met de zorgaanbieder ook bij acht andere zorgorganisaties gaat opzetten. Maar wat als de informele zorg waarop gerekend wordt, niet goed loopt? Als de buurvrouw die altijd boodschappen doet ineens afhaakt, of een familielid het plots te druk heeft om de afgesproken mantelzorg te leveren, wie is er dan verantwoordelijk? “Als iemand een indicatie heeft voor langdurige zorg, is er ook altijd een zorgverlener die over de vloer komt. Die ziet het wanneer iemand in dezelfde vieze kleding zit, of wanneer de maaltijden zich opstapelen op het aanrecht”, zegt Verlaan in de Telegraaf. “Wij zijn afhankelijk van de zorgaanbieder in dit geval.”
Maar is dat niet verantwoordelijkheid afschuiven? De Nederlandse Zorgautoriteit vindt dat zorgkantoren zelf meer zicht moeten hebben op cliënten. Verlaan: “Dat snap ik, maar het is onmogelijk om als zorgkantoor bij alle 83.000 cliënten over de vloer te komen om te controleren of alles goed gaat.”