Voor de kist niet weer de kast in

Oudere lhbti+’ers vrezen dat ze zichzelf niet meer kunnen zijn als ze zorgafhankelijk worden. Een fotoboek vestigt de aandacht op hen. Titel: Ik ben wie ik ben. De dertig Groningse lhbti+’ers in het boek zijn in weerwil van hun veelkleurigheid met het klimmen der jaren ook grijs geworden, schrijft Trouw, net als iedereen.

De roze ouderdom komt met bezinning en zorgen, blijkt uit hun levensverhalen. Sommigen vrezen dat ze de in hun jongere jaren genomen hordes op weg naar liefde en geluk straks opnieuw moeten nemen, als ze afhankelijk worden van ouderenzorg die ingesteld is op hetero’s.

Waardig en kwetsbaar

Haar fotoserie overziend, komen de woorden ‘waardigheid’ en ‘kwetsbaarheid’ bij haar op, zegt fotograaf Mona van den Berg in Trouw. Terwijl hetero’s de wereld gewapend met hun normaalheid tegemoet treden, mist wie afwijkt van de norm een dergelijk beschermlaagje. ‘Ik ben wie ik ben’ komt voort uit een liedjesprogramma waarmee Marjet Bos (1951), ambassadeur van de stichting Roze 50+, met haar groep optreedt in zorgcentra. Aal goud heet de groep, Gronings voor ‘alles goed’, maar ook ‘alles ís goed’.

Sterven als jezelf

Het is belangrijk dat er aandacht komt voor regenboogouderen, zegt Marjet Bos in Trouw. “Veel van ons maken zich zorgen dat ze zichzelf niet meer kunnen zijn als ze zorgafhankelijk worden.” Ze heeft directeuren van woonzorgcentra net iets te vaak horen zeggen: nee hoor, lhbti+ hebben we hier niet!  “Veel lhbti+’ers hebben er lang over gedaan om te worden wie ze zijn. Dan wil je ook graag als jezelf sterven.”