Niet alle eenzaamheid hef je op met app-groep

Ouderen worden in beleidsnota’s niet alleen voor de opgave gesteld gezond en vitaal oud te worden, ze krijgen ook de verantwoordelijkheid niet te vereenzamen, schrijft Wim Dekker in zijn column in het Nederlands Dagblad.

Er zijn tal van initiatieven ontwikkeld en te ontwikkelen die ouderen helpen uit hun isolement te komen. En dat is nodig, aldus de columnist van het Nederlands Dagblad: Nogal wat ouderen zijn moe van het alleen met zichzelf verkeren. Maar ze weten niet meer hoe contact te leggen of te onderhouden. Het leven is ook domweg een last als alles voor je lijf onuitsprekelijk vermoeiend is en alles pijn lijkt te doen.

Gebrek aan levenskunst

“Maar soms kom ik in verzet tegen dat anti-eenzaamheidsbeleid. Is de angst voor eenzaamheid niet zo’n typisch secularisatieverschijnsel, kenmerk van het gebrek aan levenskunst in onze samenleving? Is het echt de bedoeling dat wij de agenda van ouderen die vereenzamen volproppen met sociale activiteiten en hun stilte doorbreken met app-groepen en robots die vragen hoe het met ze gaat?”

Het voelt als een amputatie

Want eenzaamheid is natuurlijk ook de conditie van de ouderdom,schrijft Dekker in het Nederlands Dagblad. “Ik werd me dat weer bewust toen een geestelijke, wiens vrouw overleden was, mij bijna terloops zei: het voelt als een amputatie. Hij zei het voor zichzelf uit, wat mijmerend. Ik vond het een indrukwekkende verwoording van verlies. Het verwijst niet alleen naar de pijn, maar ook naar de vreemdheid van het bestaan zonder de ander. Omdat alle aspecten van je bestaan verweven waren met die ander, je dagorde, je kennissenkring, je eetpatroon. Alles ademt de ander die er niet meer is. Die eenzaamheid hef je niet op met een app-groep.”