Gemiddeld sterfbed best ingewikkeld

Marike de Meij is naast huisarts ook hoofd van het palliatieve team van het OLVG. In Het Parool geeft ze haar visie omtrent advance care planning (acp), het opstellen van een soort ‘sterfteplan’ met wensen van ongeneeslijk zieken.

“Bij ons in het ziekenhuis maken we dagelijks mee dat ernstig zieke mensen die geen baat meer hebben bij behandelingen naar huis willen om daar rustig dood te gaan. Het dilemma waar wij nu steeds mee worstelen is dat we graag willen dat dat lukt, terwijl we ons grote zorgen maken of het wel kan.”

Zwak steun systeem

OLVG-artsen zien met grote regelmaat voornamelijk ouderen met een zwak steunsysteem terugkeren naar het ziekenhuis, waar ze dan uiteindelijk overlijden. “Aangezwengeld door de overheid stimuleren we iedereen de autonomie te bewaren: u bent zelfstandig, u heeft keuzevrijheid, u bent onderdeel van de behandeling. Vervolgens zijn we allemaal afhankelijk van beschikbaarheid aan hulp, en wat beschikbaar is, is structureel te weinig.”

Geen 24-uurs hulp

Om een idee te geven vertelt De Meij in Het Parool dat Zilveren Kruis geen 24-uurs hulp meer vergoedt. “Na 15 uur is het klaar. Helaas heeft een dag ook voor mensen die niet alleen kunnen zijn nog steeds 24 uur. Dat betekent dat we negen uur moeten opvullen met mantelzorgers. Maar er zijn talloze mensen met niemand om zich heen. Of met bijna niemand. Of met iemand die zelf te zwak is om mantelzorg te geven. Zeker in Amsterdam. Vergeet daarbij niet dat een gemiddeld sterfbed best ingewikkeld is.”

Natuurlijk proces

Mensen zeggen in het begin: als ik een stoma krijg, hoeft het van mij niet meer. Als ik mijn eigen billen niet meer kan schoonmaken, wil ik euthanasie. Als ik in een verpleegbed in de woonkamer moet, wil ik ook niet meer. De Meij zegt in Het Parool: “Als dat bed dan in de kamer komt en ik zeg: je wilde toen dit, dan is het vaak zo: nee, ja, nu nog niet. Dat is allemaal goed, acp moet een natuurlijk proces zijn waarin we beter leren omgaan met teleurstellingen.”