Verpleeghuis niet de hel, maar dementie…

Veel mensen denken na over dementie en zeggen dan tegen zichzelf en hun omgeving dat ze nooit naar een verpleeghuis willen, maar dat ze dan kiezen voor euthanasie. Bert Keizer (filosoof en arts bij het Expertisecentrum Euthanasie) feliciteert in zijn column in Trouw iedereen met dit voornemen, maar constateert tevens dat er in de Nederlandse verpleeghuizen zo’n 40.000 mensen zitten wegens dementie. “En die hadden zich allemaal voorgenomen daar niet te eindigen.”

Het lastigste aspect van dementie is dat je denkt dat je het niet hebt, of nauwelijks, of maar een heel klein beetje, aldus Keizer, die in zijn column in Trouw aan de hand van vijf mogelijke scenario’s probeert wat helderheid te scheppen over het thema euthanasie bij dementie.

Geest van de wilsverklaring

Iedereen schrijft op: als ik mijn vrouw/man en/of kinderen niet meer herken dan wil ik euthanasie. “Waarbij men vergeet dat dit geen bron van lijden is voor de dementerende, wel voor de omstanders.” In een recente uitspraak heeft de Hoge Raad volgens de columnist gezegd: lees liever de geest dan de letter van zo’n wilsverklaring. Zie het als een verzoek om een einde aan het lijden en besteed niet te veel aandacht aan de vraag of de formulering wel klopt met de situatie waarin de man of vrouw zich nu bevindt.

Laatste halte

Keizer beschrijft in Trouw ook dat het verpleeghuis niet ‘de Hel’ is. “Ik heb er 34 jaar gewerkt en dat zou ik nooit hebben volgehouden als het een hel was. Wij geven het gebouw de schuld van de inderdaad helse ellende die er naartoe gebracht wordt. Ik ga het verpleeghuis niet aanprijzen als de meest aantrekkelijke laatste halte voordat we echt moeten uitstappen. Maar het is niet de hel. Dementie daarentegen…”