Zelfbeschikkingsrecht niet ontkennen

Zelfdoding na een voltooid leven wordt ten onrechte gezien als lelijk en vreselijk, schrijft Frank Heibloem uit Baarn in de Volkskrant.

“Hoe verschrikkelijk zelfdoding is, hangt af van de omstandigheden en de gehanteerde methode. Wie voor de trein of van een flatgebouw springt, bezorgt andere mensen trauma’s.”

Wachten op het einde

Gelukkig deed zijn moeder het anders, aldus Heibloem in de Volkskrant. Ze was 79, weduwe, woonde in een flat zonder lift, hoorde, zag en liep slecht en had nergens energie voor. Het enige dat ze nog zelfstandig kon, was in haar stoel zitten wachten. Op hulp, op het einde.

Voltooid leven

Ze vond haar leven voltooid, schrijft Heibloem. “Ik was vereerd dat ze mij vroeg om op haar laatste reis een stukje mee te lopen. Ze schreef een afscheidsbrief, roerde gevijzelde maagtabletten en pammetjes door de vla en ging op bed liggen met een plastic zak over haar hoofd. Ze sliep diep toen de zuurstof op was.”

Niet verschuilen achter medici

Het vervelendste aan haar zelfdoding was dat ze er vooraf niet met vrienden en familie over kon praten, aldus Heibloem in de Volkskrant. “Als het al tot een gesprek kwam, probeerde men haar van haar voornemen af te brengen. Die reactie, dat ontkennen van doorleefde gevoelens en zelfbeschikkingsrecht, is de reden dat zelfdoding vaak zo eenzaam is. Mijn advies aan de familie en vrienden van al die mensen op wachtlijsten van het Expertisecentrum Euthanasie: verschuil je niet achter medici, laat niemand alleen, geef liefde en probeer niet te redden.”